Triesen, Liechtenstein - Pozza di Fassa, Italie

Zo, wat een dag heb ik achter de rug! Hoge bergen en diepe dalen. Ik ben zelfs met mijn hoofd in de wolken geweest ;).

Vanochtend heb ik een nieuw record gevestigd. De wekker stond op 7uur. Om 7:30 zat alles, ingepakt en wel, in de auto. Het moest ook wel snel, want het dreigde te regenen. Toch was de temperatuur nog redelijk, zodat ik onder de wolken nog even wat heb kunnen bruinen. Zoal gisteren al aangekondigd wilde ik vandaag eerst Liechtenstein zelf nog even in. Tenminste, voor zover dat kan. Het overgrote deel van het land bestaat uit de uiterwaarden van de Rijn. Toch is er ook een bergdorpje. Die ben ik dus maar eens gaan bezoeken. Wel moest ik daarvoor 1200 meter klimmen. Ik had gehoopt dat ik de grootste klim van de dag wel had gehad… maar dat viel later nog tegen.
Afijn, aan de Rijnkant van de bergen was het droog. Maar om in dat hooggelegen bergdorp te komen moest ik door een tunnel. Aan die kant van de tunnel regende het pijpenstelen. Na snel even een foto te hebben gemaakt (geloof ik, ik weet het niet eens meer), ben ik dan ook maar snel weer ingestapt om de weg naar beneden te gaan.

Via een ligt opgaande weg kwam ik in het wereldberoemde Davos terecht. In Nederland is het bekend om het Astmacentrum wat er staat. Deze heb ik inderdaad zien staan. Ik wilde Davos niet achter me laten zonder een paar foto’s te hebben gemaakt. Zo gezegd, zo gedaan. Ware het niet, dat bij het uitgaan van de auto, het ijzig koud bleek te zijn buiten! Daar stond ik dan in m’n korte broek en t-shirtje. Gelukkig heb ik van alles bij me, dus heb hier dan ook snel wat warmers over heen gedaan. Vanuit Davos ben ik de Fluelapass opgegaan. Deze bergpas is een dikke 2300 meter hoog. Het zou oorspronkelijk mijn letterlijke hoogtepunt van de dag moeten zijn. Maar dat heb ik later nog wat gewijzigd. Na de Fluelapass aan de andere kant weer afgerede te hebben was het de beurt aan de Ofenpass. Wel niet zo hoog als de Fluele, maar toch nog steeds een dikke 2100 meter. Toen viel mijn oog op een klein weggetje wat me in Italie zou brengen. Ik was inmiddels al weer gedaald tot 1400 meter, toen ik het dorpje met de schitterende naam, Santa Maria, de afslag nam naar Italie. De grens tussen Zwitserland en Italie werd hier gevormd door een bergpas van een dikke 2500 meter! Nou dat heb ik geweten… Met angst en beven voor het temperatuurverloop van mijn auto ben ik er uiteindelijk gekomen. Maar het heeft me flink wat energie gekost. Op de grens aangekomen, waren de uitzichten werkelijk formidabel! Ik wist dus waar ik het voor had gedaan. Al neemt m’n auto het me vast niet in dank af, aangezien de helft van de weg uit gravelroad bestond.

Nu ik toch zo dichtbij was, wilde ik ook maar even de Timmelsjochpass gaan nemen. Dit is een van de hoogste, zo niet de hoogste, bergpas van Europa met een kleine 2800 meter! Ik ben er gekomen, al angstig kijkend naar de thermometer van de auto. Op gegeven moment gaf deze 105 graden aan, waar 95 normaal is. Helaas was het uitzicht hier niet zo mooi, omdat de wolken beslag hadden gelegd op de top. Dit was ook te zien aan al de nattigheid daar. Niet in de vorm van regen maar van sneeuw! Had ik gisteren nog met gemak de 30 graden gehaald, vandaag ben ik dichtbij het vriespunt geweest.
De reden dat de Timmelsjochpass beroemd is, ligt aan het feit dat een kant van de berg bestaat uit een weg met maarliefst 48 haarspeldbochten! Ik ben blij dat ik van de andere kant kwam, al had ik daar mijn portie ook wel gehad. Op gegeven moment was de bewolking weg en had je een mooi uitzicht op het verloop van de weg. Stuurmanskunst kan mij nu niet meer ontzegt worden. Overigens was de weg ook bezaaid met Britten! Hoewel ik inmiddels in Italie was, kwam ik meer Britten tegen dan Italianen. Dit kwam waarschijnlijk vanwege het feit dat deze bergpas laatst in het populaire programma, Top Gear, is verschenen. Ze reden deze berg op met een Ferrari, Lamborgini en een Aston Martin. Zo vertelde een van de Britten me. Goed, heb ik me vandaag ook weer wat ontwikkeld ;).

Tijdens de afdaling werd het steeds warmer. En ook de zon kwam tevoorschijn. Tijd om alle warme kleding weer uit te trekken dus.
Via een paar mooi wegen omringd door wijnvelden ben ik uiteindelijk aangekomen in Bolzano. Dit is de eerste grote stad die je tegenkomt als je de Brennerpas over gaat. In Bolzano heb ik een klein stukje Italiaanse tolweg genomen richting het zuiden. Na een kleine 20 kilometer dook ik echter weer de bergen in. Ik was op dat moment afgedaald tot 250 meter. Een hoogte verschil dus van 2500 in vergelijking met 1,5 uur terug.
Na nog eens een uurtje of 2 te hebben gereden kwam ik aan op de plaats van bestemming, Fassa di pozzo. Hier sta ik nu op een camping, schitterend gelegen in de Dolomieten. De uitzichten die ik van mijn bed heb, zijn met geen pen te beschrijven. Wat wel valt te beschrijven is het waarschijnlijke feit dat ik vannacht kou ga vatten. De camping ligt namelijk op een hoogte van 1400 meter. Op dit moment, het is nu 21uur, is het nog maar 10 graden…

Dat beloofd wat voor vannacht. Ik hoop in ieder geval dat het weer droog blijft en het ook niet al te hard gaat waaien aan gezien mijn tentharingen niet verder dan 10 cm de grond in wilden.
We zullen het wel zien!
Morgen staat er een mooie route door de Dolomieten op het programma. Wederom een paar hoge bergpassen van 2200 meter. Mijn bestemming is zeer waarschijnlijk ergens in Slovenie. Maar zeker weten doe ik dat nog niet. Op dit moment mis ik toch echt wel mensen om me heen namelijk. Daar komt bij dat de spanning of de auto het allemaal gaat trekken af en toe erg hoog is. Eerst maar eens lekker slapen, waarschijnlijk kijk ik er morgen weer wat positiever tegen aan!